Lieve familie, vrienden, broeders en zusters,
Vandaag is voor mij een zeer feestelijke dag. Met mijn doop wordt nu een oude periode afgesloten wat ik allemaal heb mogen doen in gehoorzaamheid aan God. Als kind hebben mijn ouders mij, zoals gewoon was in de gereformeerde kerk, laten besprenkelen met water. (kinderdoop)
Het was 1945 en mijn witte doopjurk had oranje linten vanwege de bevrijding van de Duitse bezetting. Later heb ik dat besprenkelen leren verstaan als een opdragen aan God en niet als een doop. Mijn ouders echter ben ik dankbaar dat zij mij bij de Heer hebben gebracht. Het waren biddende ouders, een kostbaar bezit voor de kinderen.
Mijn leven ontwikkelde zich verder normaal al was ik als kind wel een eenzaam kind, ondanks vriendjes op school en op straat. Ook kwam daarbij het opgroeien dat homoseksuele gevoelens duidelijk aanwezig waren die niet weggedrukt konden worden. De kerk heeft hierin over het algemeen een afwijzende rol gespeeld. Je mag er allemaal zijn zoals je bent, behalve als homoseksueel. De enkele accepterende kerk c/q pastor daargelaten, maar het gros van de kerken negatief. Met de bijbel in de hand eruit gezwiept. Vind je het dan vreemd dat de kerk bijna geen homoseksuelen in het instituut kerk als leden heeft? Je diepste wezen te moeten ontkennen en aan eenzaamheid overgeleverd zijn,dat is geestelijke moord. Gelukkig is mijn ervaring met God totaal anders. Samen met een vriend, Cees Meynen, heb ik in 1991/1992 de 'Evangelisch Roze Vieringen' opgericht. Iedere laatste zondag van de maand om 3 uur in de Keizersgrachtkerk in Amsterdam voor al die dakloze en en vaak psychisch zeer gewonde homo's en lesbiennes die in hun eigen kerk geen plaats kregen. Achttien jaar bestaan de vieringen nu en we weten ons zeer gezegend met tussen de 100 en 150 bezoekers per keer. Ook Ed Meenderink hebben wij als voorganger mogen begroeten en allen die ons met liefde in plaats van oordeel bejegenen zijn we dankbaar want God is liefde. Ondanks alles ging ik hartstochtelijk op zoek naar de Heer door bijv. het lezen van geestelijke boeken, biografieen van mensen die de Heer kenden, de bijbel enz. En de Heer heeft zich niet onbetuigd gelaten in mijn leven, want wie zoekt vindt en wie klopt wordt open gedaan.
Door al het zoeken was ik in de charismatische beweging terecht gekomen en twee maal per jaar bezocht ik jarenlang de charismatische conventies destijds in Dalfsen. Daar mocht ik de doop in de Heilige Geest ontvangen naar de belofte van Jezus: 'want Johannes doopte wel met water, maar u zult me de Heilige Geest gedoopt worden, niet lang na deze dagen.' Door deze doop in de Heilige Geest heeft God een groot wonder in mijn leven gegeven: Sinds die tijd (de 80- er jaren) heeft de Heer mijn eenzaamheid totaal weggenomen. Ik kan het niet begrijpen maar het is de waarheid. De treffende uitdrukking hiervan in psalm 116:1 uit het liedboek zegt het zo : 'God heb ik lief, want die getrouwe Heer nam, toen ik riep, met toegenegen oren mijn woorden aan. Hij zal mij blijven horen en levenslang ben ik niet eenzaam meer.' Deze epifanie, verschijning van de Heer in mijn leven laat mij de trouw zien van God. Als een constante is Hij aanwezig in mijn leven. Door Hem ben ik erbij geroepen, apart gezet, geheiligd.
Wat zou ik zonder Hem geweest zijn, hoe zou ik zonder Hem bestaan? Ik zou ten prooi aan angst en vrees zijn en eenzaam in de wereld staan.
'Wanneer ik op mijn bed aan U denk, over U nadenk in nachtelijke uren,zeker U bent een Helper voor mij geweest, in de schaduw van uw vleugels zal k vrolijk zingen. Mijn ziel klampt zich aan U vast, Uw rechterhand ondersteunt mij.' Psalm 63:7-9.
Persoonlijk voel ik mij altijd verbonden met God. Ik behoor tot het 'mystieke lichaam van Christus' , de universele kerk, niet perse behorende bij een geinstitutioneerde kerk. Overal aanwezig waar mensen Christus hebben aangenomen en zo de macht hebben gekregen kinderen van God te worden. Dus in- en buiten de kerk bestaat deze gemeenschap.
Het meest fantastische van God is, dat als ik me bewust werd door de Heilige Geest van zonde, van doel missen, de Vader niet van mij week. God is immers trouw en zichzelf verloochenen kan Hij niet! Dat heb ik ervaren. Hij roept je terug als je je identificatie in de wereld zoekt en niet in Christus alleen. 'De wereld gaat voorbij en haar begeren maar wie de wil van God doet blijft tot in eeuwigheid.' De oude mens wil zich altijd nog laten gelden, maar als Hij laat zien door zijn Geest wat Hij allemaal voor jou persoonlijk heeft gedaan, dat Hij jouw redding en verlossing bewerkstelligd heeft door zijn eigen leven te geven voor ons, hoe zouden wij dan die der zonde gestorven zijn daarin leven?
Dagelijkse bekering is nu mijn weg, wedergeboorte het werk van God: 'Hij heeft de macht gegeven kinderen van God te worden, voor hen die in zijn Naam geloven.' Nu ben ik dan weer op mij plaats gezet in de leerschool van Jezus. Jezus leven van mijn leven, Jezus dood van mijnen dood is mijn identificatie met Christus. Met Jezus wordt ik nu begraven door de doop in zijn dood om met Hem op te staan in nieuw leven.
Deze stap in gehoorzaamheid aan God kwam zo maar bij mij binnen: ´Je moet je nog laten dopen!´ Er is een tijd voor de doop en nu een tijd na de doop in het nieuwe leven. Ik verwacht er veel van in geloof en met de hulp van God. Het nieuwe leven ligt klaar na de doop, ik ontvang het met blijdschap. Zo gaat God unieke wegen met mensen, Hij biedt wegen van bevrijding en verlossing. De oranje linten aan mijn baby doopjurk symboliseerde de bevrijding van ons land, de identificatie met Christus symboliseert het eeuwige leven met Hem door de dood heen. En vanwege mijn identificatie met Christus heb ik ook weer heel symbolisch met oud en nieuw 2009/2010 een gedicht geschreven, uiteraard genoemd:
